کتاب بنياد مابعدالطبيعه اخلاق از فيلسوف بزرگ «امانوئل کانت» که در سال 1785 منتشر شد ، در کنار جمهوري افلاطون و اخلاق نيکوماخسي ارسطو به عنوان يکي از عميق ترين و تأثيرگذارترين آثار در فلسفه اخلاق که تاکنون نوشته شده است ، قرار دارد. به گفته خود کانت ، هدف آن شناسايي و تأييد اصل عالي اخلاق است. او استدلال مي کند که انسانها هدفهاي خودشان هستند و هرگز فقط به عنوان وسيله اي مورد استفاده قرار نمي گيرد و تعهدات جهاني و بدون قيد و شرط بايد بيانگر توانايي انسان براي خودمختاري و خودگرداني باشد. به همين ترتيب ، آنها تابع قوانين آزادي هستند. همچنين به عنوان مباني متافيزيک اخلاقيات ، اولين مقاله ايمانوئل کانت است. آثار او در مورد فلسفه اخلاق يکي از تأثيرگذارترين ها در اين زمينه باقي مانده است. کانت تحقيق خود را به عنوان يک کار اخلاقي بنيادي تصور مي کند - موضوعي که زمينه را براي تحقيقات آينده با توضيح مفاهيم اصلي و اصول نظريه اخلاقي ، و نشان دادن هنجار بودن آنها براي عوامل منطقي ، روشن مي کند. کانت قصد دارد اصل اساسي اخلاق را ناديده بگيرد و نشان دهد که اين در مورد ما نيز صدق مي کند. او يک استدلال پيشگويي ارائه مي دهد که درستي عمل را اصولي تعيين مي کند که شخص براساس آن تصميم مي گيرد. اين کاملا در تضاد با نظريه هاي حس اخلاقي و نظريه هاي اخلاقي غايت شناختي است که در زمان فعاليت کانت بر فلسفه اخلاق تسلط داشتند. در کتاب بنياد مابعدالطبيعه اخلاق کانت با ايجاد انگيزه براي نياز به فلسفه اخلاقي ناب ، برخي نکات مقدماتي خود را توضيح مي دهد. کانت با تأييد ايده يونان باستان مبني بر تقسيم سه گانه فلسفه به منطق ، فيزيک و اخلاق، کار خود را ارائه مي دهد.