جامعه ايراني در حالت عادي امثال سالار ها و آصف الدوله ها و ميرزا آقا خان ها را توليد مي کرد و اگر استثنا و اشتباها اشخاصي مثل قائم مقام يا اميرکبير پا به عرصه فعاليت مي گذاشتند، اين فرهنگ به سرعت رفع اشتباه مي کرد و در فاصله يکي دو سال اين بزرگان را مي کشت که به راستي اين ملت در خور اين بزرگان نبود.