«نامه هايي به فليسين»، خواه مقصد و مقصودش واقعي بوده باشد يا خيالي، مجموعه ي شعر و نثر شاعرانه يي است بيانگر تلاطم و جوشش جان عاشق و آزرده و زخم خورده ي دختري جوان که مصايب هول انگيز و دردناک جنگ و سيطره ي فاشيسم را در سرآغاز زندگي با گوشت و خون و عصب لمس و تجربه کرده، و گويي از همان گام هاي نخست سرايش و نوشتن، در پي پناه و پناهگاهي است تا از لرزه هاي هجوم مرگبار و جانسوز هر حرکت ضدانساني و آدميخوار جان به در برد، اما نه به قصد عافيت طلبي، که تا واپسين نفس با همان مظاهر متهاجم به وجود و حرمت انسان به ستيزه پردازد. اين «شعر/نامه»ها حديث بيقراري جسم و جان شاعري است، گواه عشق و اميد و يأس و شک و ايمان او، در هم تنيده با دردها و دلهره ها و تنهايي ها و دلبستگي هايي که بر آن است تا پيله ي فردي را بشکافد و پروانه ي جانش جستجوي انسان گمگشته ي امروز را به آرزو فرياد برکشد.