زندگي اجتماعي، سرشار است از اختلاف و تضاد ميان برداشت هاي ديگران از ما و واقعيت وجودي ما. وقتي محتاط هستيم، به حماقت متهم مي شويم. کمرويي ما نشانه ي غرور و تمايل به جلب چاپلوسي شمرده مي شود، مي کوشيم تا سوءتفاهم را از ميان برداريم ولي دهانمان خشک مي شود و نمي توانيم جملات مورد نظر خود را بيان کنيم. دشمنان سرسخت به مقام هايي منصوب مي شوند که ما را زيردست آنان مي سازد. در برابر ديگران سرزنشمان مي کنند. در نفرتي که نامنصفانه معطوف به فيلسوفي بي گناه (سقراط) شده، طنين و پژواک همان آزار و اذيتي را تشخيص مي دهيم که کساني که نسبت به رعايت عدالت در حق ما ناتوان يا بي ميل هستند، بر ما روا مي دارند.