آن چه در اين مجموعه آمده، قطعات پراکنده يي ست که در طول ساليان دراز و در فرصت هاي مختلف به فارسي برگردانده شده است. آن گاه که سخن از يک دوره ي سي ساله ي کار مطبوعاتي پيش مي آيد، جوان کتابخوان امروزي که صفحات هنر و انديشه ي مطبوعات کنوني را حتا به عنوان يک «حداقل» هم نمي پذيرد، به هيچ روي نمي تواند وضع مطبوعات را در سال هاي آغاز آن دوره در نظر آورد. در واقع، سي سال پيش از تاريخ اين يادداشت به وجود آوردن يک نشريه ي ملي کاري به تمام معنا «ناممکن» بود. اين چنين نشريه يي يا مي بايست متکي به گروهي خواننده ي علاقه مند باشد تا بتواند با تعادل هزينه و درآمدش، انتشار يابد؛ که چنين «خواننده گاني» وجود نداشت. يا مي بايست به سرمايه يي متکي باشد و از زيان مالي نهراسد تا به تدريج بتواند خواننده گاني براي خود دست و پا کند؛ که چنين سرمايه يي در اختيار نبود. به عبارت ديگر: آن را که شور و هدف بود وسيله نبود و آن را که وسيله بود غم فرهنگ و هنر نبود. مسأله ي ديگر اين بود که ما جوانان آن روز تجربه يي هم در کار خود نداشتيم؛ که آن را که تجربه يي داشت، سرمايه ها و سياست ها پيشاپيش به بذل مال خريده بودند. گمناماني بوديم که سرمايه و پشتيبان مان تلاش خودمان بود. به جايي راه مان نمي دادند و حرف مان را نمي شنيدند يا به ريشخندمان مي گرفتند. پس راه چاره منحصر به فرد بود: نخست به وجود آوردن نشريه يي و پس از آن گرد آوردن خواننده گاني. اما نکته اين بود که عرضه ي شعر و ادبيات انقلابي ما تنها در نشريه يي امکان داشت که پيشاپيش در جامعه گروهي خواننده بر خود گرد آورده باشد.