«بيماري منتهي به مرگ» کتاب ديگري از فيلسوف بزرگ دانمارکي، «سورن کي ير کگور» است که با اثر شگرفش «ترس و لرز» شناخته مي شود. «کي ير کگور» که ساختار و جهان انديشه اش همواره بر محور تشکيک و ترديد و شناخت انسان و احوالات وجودي اش استوار بوده است، در «بيماري منتهي به مرگ» به هماني مي پردازد که عموم انديشمندان، هنرمندان و نويسندگان چند قرن اخير درگير آن بوده اند؛ اميد و نااميدي، اين يا آن؟! «سورن کي ير کگور» با علاقه ي ويژه و وافرش به پياده روي در کوچه و خيابان، ساعت هاي زيادي را به مشاهده ي مردم و احوالات شان اختصاص مي داد و پس از آن بود که نوشتن را آغاز مي کرد. از پس همين سير و سفر ميان آدم ها و تدقيق در شکل زيستنشان، پرسش هاي بسياري درباره ي زندگي، مرگ، چگونگي هرکدام و اصالت و ارزششان براي انسان مسيحي در سپهر انديشه ي «کي ير کگور» به وجود آمد که منتهي شد به نوشتن کتاب «بيماري منتهي به مرگ». «کي ير کگور» وضعيت هاي انساني چون شادي، اندوه، اضطراب، تشويش، سرخوردگي، وجدان و ... را ژرف تر از ابعاد روانشناسانه و در ساحتي ديگر، به هستي شناسي و اصالت وجود مرتبط مي دانست. «بيماري منتهي به مرگ»، کنکاشي ست در فهم انسان مسيحي از جهان، چرايي و چگونگي زيستنش. اين نابغه ي دانمارکي، معترف بود که نزد انسان مسيحي «در مرگ بي نهايت بار اميد بيشتر هست تا در زندگي»، درحالي که خودش ميل بي وقفه به فهم جهان و انسان داشت و عشق در معنايي به تمامي انساني درونش شعله ور بود.