تحولاتي در جهان و جامعه‌ي ما رخ داده و به عرصه‌هايي وارد شده‌ايم که اين عرصه‌ها با دوراني که من در آن سلاح برداشتم، متفاوت است. مانند ورود به عصر اطلاعات، پيدايش جامعه‌ي شبکه‌اي و گفتمان‌هاي متأثر از آن که در دوران دانشگاه، درباره‌ي ورود به اين گفتمان‌ها تحقيقي انجام دادم و در کتاب «در جهان گفتگو» صحبت کردم. امروز راهِ دستيابي به خواسته‌ها و به عبارت ديگر، توسعه و خوشبختيِ جوامع و نيز راهِ خروج از تنگناها و بحران‌ها را صرفاً از مسير گفت‌و‌گو مي‌دانم؛ ولي اينکه چقدر اين گفت‌و‌گو ممکن يا سهل است، به‌ويژه با توجه به اينکه يک پايِ امکانِ گفت‌و‌گو در عرصه‌ي سياست و قدرتِ سياسي است، امروز کار دشواريست. به بيان ديگر، فکر مي‌کنم گفت‌و‌گو، هم مسئله‌ي زمانه و جامعه‌ي ماست و هم راهِ‌حلّ زمانه و جامعه‌ي ماست. گفت‌و‌گو موقعيت‌هاي برابر مي‌طلبد. طبيعتاً وقتي ناآگاهي از مباني يا ناتواني در کسب مهارت‌هاي گفت‌و‌گو يا ناچيزي مصداق‌هاي موفق، زياد مي‌شود، هميشه اين خطر وجود دارد که گفت‌و‌گو در نظر بخشي از جامعه، به يک پديده‌ي ناکارآمد تبديل شود؛ من فکر مي‌کنم اگر روي ضعف‌ها کار کنيم و ظرفيت‌ها را بشناسيم و مصداق‌هاي موفق گفت‌و‌گو را دنبال کنيم، راهِ امثال من، چه در سنين پيري و چه در سنين جواني، روشن‌تر مي‌شود که: «تفنگت را زمين بگذار…!»