«اگر منتظر شويم تا تاريخ آزادي را به ما بدهد، شايد انتظاري بيهوده باشد. خفقان جهاني انديشه به نابودي انديشه نمي‌انجامد، بلکه باعث کژي، ناداني، و سوتفاهم متقابل در ميان هم ميهنان و معاصران مي‌شود. هر نسل مي‌تواند اين اشتباه را مرتکب شود که براي عصر خود اهميتي اغراق‌آميز قائل گردد و تصور کند که سرنوشت عصر او را در نقطه عطفي از تاريخ قرار داده است. در حقيقت، تغييرات در اصول بنيادين زندگي انسان فقط يک‌بار در هر پانصد سال يا بيشتر رخ مي‌دهد، ولي حتي رخ مي‌دهد. چنان که تنزل زندگي باستاني رخ داد و نيز بريدن از سده‌هاي ميانه نيز به وقوع پيوست و اين در سرنوشت برخي نسل‌ها است که در چنين دوران‌هايي زندگي کنند. هدف اين کتاب، با دقتي که دانسته‌هاي موجود اجازه مي‌دهد، تشرح شرايطي است که آدمي از آن برخاسته و اينکه چرا تا اينجا پيش آمده، اکنون در چه شرايطي بسر مي‌برد و چه عواملي او را اکنون زير نفوذ خود دارند. هدف ديگر اين کتاب، پيشنهاد روش‌هايي است که به وسيله آنها آدمي خواهد توانست برخي از اين عوامل را تغيير دهد تا بتواند به استعدادهاي بزرگ و ذاتي خود را بيشتر دسترسي يابد. اين کتاب، تکامل تدريجي آدمي را تا درجه هوشمندترين ونيرومندترين آفريده‌اي که تاکنون روي زمين ديده شده پيگيري مي‌کند. سپس نشان مي‌دهد که چگونه آدمي پس از اينکه بر خطر‌هاي طبيعت چيزه شد، به بهبودي هوشمندي خود پرداخت. سيزده هزار سال پيش، کمتر يک ميليون نفر در جهان مي‌زيسته‌اند که اکثريت آنان بسيار هوشمند و برگزيده بوده‌اند. اکنون ميلياردها نفر در جهان زندگي مي‌کنند، وي اکثريت آنان داراي ذهن‌هايي که متوسط و هوشمند کمتري هستند. بيش از نيمي از مردم کم هوش کنوني جهان مي‌توانسته‌اند سير طبيعي زندگي بشري حذف شوند، در حالي که نيمي از کودکاني که مي‌توانسته‌اند آدمياني ارزشمند و موفق باشند، به خاطر روش‌هاي جلوگيري از بارداري توسط طبقه هوشمند جامعه، اصلا بوجود نيامده‌اند. با وجود اينکه کوشش‌هاي هوشمندان جامعه (مانند مبارزه با بيماري ها، توليد انبوه غذا و هزاران اختراع) باعث بقاي شمار عظميم از آدميان کم‌هوش شده است، اينها پس از به دست آوردن چيزگي عددي بر هوشمندان، همبستگي خود را با ديگر اعضاي جامعه رها مي‌کنند و شيوه جنگ طبقاتي را مي‌گزينند. اين آدميان کم هوش عليه هوشمندان در ميان جامعه خود قيام مي‌کنند و آنان را ميليون ميليون نابود مي‌‌کنند. کشتار آنها فقط به آنها که موفق اقتصادي هستند محدود نمي‌شود، بلکه شامل روشنفکران و صاحبان انديشه هم مي‌شود. بنابراين، هوشمندي آدمي به جاي حفظ بقاي خود، سبب استهلاک دارندگان شده است.»