کتاب شکسپير و جامعه از نخستين و کماکان برجسته‌ترين پژوهش‌هايي است که هنگام تحليل شخصيت‌هاي آثار شکسپير، رابطه متقابل ميان زندگي خودانگيخته فردي و زندگي اجتماعي آنان را به شکلي جامع بررسي مي‌کند. ايگلتون در فصول هشتگانه کتابش نشان مي‌دهد که در نمايشنامه‌هاي معمايي، تاريخي و تراژدي‌هاي شکسپير تنشي دائمي ميان نفس اصيل شخصي و نفس مسئوليت‌پذير اجتماعيِ شخصيت‌ها وجود دارد و شکسپير تنها در کمدي‌هاي متأخرش موفق به برقراريِ توازني دقيق ميان اين دو بخش از وجود شخصيت‌هاي آثارش شده و عاقبت با پديد آوردن تفاهم ميان اين نفس‌هاي توأمان آدمي توانسته است چشم‌اندازي زيبا به جامعه پسانمايش خويش بگشايد.