خانه ي ادريسي ها، خانه اي بزرگ و قديمي است خانه اي در شهر عشق آباد. کرختي و خمودگي و زندگي در گذشته از مشخصات اصلي ساکنان خانه ي ادريسي هاست. شخصيت هايي که از جهان حقيقي بريده و در جهان خيالي خو و با معشوقه هاي خياليشان به سر مي برند. زماني که زندگي و جامعه و حکومت به سمت کهنگي مي رود چيزي نو مي آيد تا جايگزين آن شود. در اينجا نهضتي نو بر حکومت کهنه ي پيشين پيروز شده و با پرچم عدالت به شهر عشق آباد مي آيد تا داد ستمديدگان را بستاند.داستان رمان درباره شهري است به نام عشق آباد و گروهي به قدرت رسيده که وارد شهر شده اند تا حق ستم ديدگان را از ثروتمندان بگيرند و آنها را از خانه هاشان بيرون کنند، و به ديگر بيان آنان را به سزاي کارهاي ناشايستشان برسانند. همه ماجرا در خانه بزرگ و کهنه اي مي گذرد. ادريسي ها ساکنان نخستين خانه هستند: مادربزرگ يا خانم ادريسي ها يا زليخا، لقا ، وهاب (نوه پسري خانم ادريسي ها که درسش را در خارج از کشور گذرانده است و پس از سفر در جستجوي رحيلا بازگشته است). هر سه خود را در خانه و خاطرات خيلي دورشان زنداني کرده اند. هرگز خانه را ترک نکرده اند و به گفته وهاب آنچه سبب شده هرگز خانه را ترک نکنند و به جمع ديگران نروند، «خو گرفتن، ناچاري و تن آسايي بوده است». و ياور باغبان و مستخدم پير خانه. گروهي از آنان به خانه ي ادريسي ها مي آيند و با تصاحب خانه اتاق ها را ميان مردم تقسيم مي کنند. از تقابل اين دو به عنوان نمايندگان کهنه و نو اتفاقات و رويداد هاي شگفت پديد مي آيد. نثري شاعرانه و دلپذير دارد اما داستان در چارچوبي منطقي به پيش مي رود. خانه ي ادريسي ها نوشته ي غزاله عليزاده را مي توان يکي از جديترين رمان هاي پس از انقلاب دانست.