آن شب وقتي وارد سالن شدم، حسام را ديدم که روي کاناپه اي به خواب رفته بود، پتويي رويش انداختم و خودم هم، همانجا نزديک حسام دراز کشيدم، ساعت نزديک سه صبح بود که مي خوابيدم. در اين خانه شب و روز انگار گم شده بود، من و حسام مثل دو روح سرگردان وديم، هر دو تنها و منزوي، اما هر دو در اين تنهايي آرامش خود را پيدا مي کرديم. اما در اين شب سرد و زمستاني ياد بهارک نذاشت تا صبح چشم روي هم بزارم، يه جورايي عذاب وجدان داشتم. مي دانستم که حسام هم از ترس بهارک به اتاقش نرفته بود.