کتاب توتم و تابو، اثري نوشته ي زيگموند فرويد است که اولين بار در سال 1913 به چاپ رسيد. فرويد پس از مطالعات خود دريافت که «جوامع بدوي» و «فرد» مي توانند به شکلي دوطرفه به تفسير يکديگر کمک کنند و روانشناسي قوم هاي بدوي، شباهت هاي مشخصي با روانشناسي افراد مبتلا به اختلالات رواني دارد. فرويد با انجام تحقيقات خود بر پايه ي يافته هاي متخصصين علم مردم شناسي، به اين نتيجه رسيد که «توتم گرايي» و محدوديت هاي ناشي از آن در رابطه با ازدواج برون قوميتي، از هراس هاي ذهني انسان هاي بدوي منشأ مي گيرد و «تابوها» نيز ارتباط تنگاتنگي با نشانه هاي برخي از اختلالات رواني دارند. فرويد بيان مي کند که کشتن «پدر نخستين» و احساس عذاب وجدان پس از آن، رويدادهايي تعيين کننده در شکل گيري تاريخ انسان قبيله اي و تمايلات سرکوب شده ي انسان ها به حساب مي آيد. بنا بر گفته هاي فرويد، هم توتم و هم تابو در «عقده ي اديپ» ريشه دارند؛ عقده اي که پايه و اساس تمامي اختلالات رواني است و طبق استدلال فرويد، خاستگاه دين، اخلاقيات، جامعه و هنر نيز هست.