عکاسي با اين دستمايه و کارايي، داراي تاريخي است که نقاطي از آن مبهم و روشن نشده باقي مانده است. يکي از اين نقاط مبهم اصل پيدايش عکاسي در 1839 است. زيرا صرف نظر از نمامي پژهش هايي که از زمان هاي بسيار دور تا اواسط سده نوزدهم موجبات پيدايش عکاسي را فراهم آوردند، در حول و حوش 1839، که زمان اعلان نخستين شيوه عکاسي است، دست کم چهار نفر به صورت تقريبا همزمان شيوه تصويرنگاري تازه اي را که بعدها " عکاسي" نام گرفت با تفاوت هايي کشف کردند. کتاب " سرگذشت پيدايش عکاسي" به مناسبت صد و پنجاهمين سالگرد پيدايش عکاسي در 1989 به کوشش مرکز ملي عکاسي فرانسه به چاپ رسيد. در اين اثر نويسنده سعي کرده با ديدي عاري از تعصب و جانبداري ملي و با استفاده از کليه اسناد و مدارک، حتي نامه ها و يادداشت هاي شخصي افراد، سهم اين چهارتن را در اختراع عکاسي روشن سازد. هدف از ترجمه کتاب " سرگذشت پيدايش عکاسي" اين نبود که گوشه هاي مبهمي از حساس ترين مراحل پيدايش عکاسي براي خوانندگان فارسي زبان روشن شود، بلکه مقصود اين بود که براي مورخاني که به اسناد تاريخ عکاسي ايران دسترسي دارند و مايلند به تحليل اين تاريخ بپردازند، مأخذي ارائه شود که منشأ اصلي تاريخ مزبور را که نطفه آن در اروپا بسته شد شرح دهد، کيفيت شيوه هاي اوليه عکاسي را توام با تشريح توالي تاريخي آنها روشن نمايد و نمونه هايي از تصاوير حاصل از اين شيوه ها را ارائه کند.