از دهه 1960، شعر به زبان فرانسه در قالب دو رويکرد رقيب درک مي‌شود: جستجوي «حضور» از يک سو، «ليتراليته» - بازسازي روزمره - از سوي ديگر. اشکال معاصر هر دو در اين مجموعه يافت مي شود، از «غزل نو» بونهوم و مولپوآ تا سياست شکسته شده «پسا شعر» در تارکوس و گليز. اما اين دوگانگي به سرعت از بين مي‌رود و بسياري از شاعران از دسته‌بندي به اين شکل خودداري مي‌کنند