اولين تابستان کمپين سرگرم انتخابات مقدماتي خودمان بوديم، اما از ظهور ترامپ در ميان جمهوري خواهان هم غافل نبوديم. مردي که از تيره روزي و آشفته حالي ديگران لذت مي برد و هم زمان خودش هم نماد پريشان حالي و ناآرامي بود. انگار جمهوري خواهان بر آن بودند که از تفرقه انگيزترين کانديداي خود رونمايي کنند؛ کسي که در حد اعلاي ممکن مي توانست به دو قطبي شدن جامعه دامن بزند. در پيش چشممان مي ديديم که ترامپ احساسات مردم را چطور به بازي مي گيرد. قبلا مرسم نبود که کانديدايي تا اين حد مردم را با حرف هايش آزار دهد، با يادآوري تلخي هاي گذشته هيجانات آن ها را برانگيزد و تمام قوانين سياست را زير پا بگذارد، اما ترامپ دقيقا چنين کرد.