در ادبيات تنها دو حالت انديشه وجود دارد: تراژدي و کمدي. نزديک ترين گونه ي ادبي ديگر به اين دو، حماسه است. اما حماسه هيچ گاه شخصيت فلسفي چنان روشني نداشته که مثل مورد تراژدي و کمدي قابل تعريف باشد. به نظر مي رسد اين گونه در يک رده بينابيني ميان حالت هاي انديشه و قالب هاي ساختاري خالص قرار دارد. صحبت از حماسه ي تراژيک يا حماسه ي کميک يک تناقض کلامي تمام عيار نيست، و اگر بتوان چنين کرد، آن گاه حماسه نه در کنار بلکه بين اين دو حالت قرار مي گيرد. با اين حال تراژدي و کمدي هم از لحاظ تاريخ خود و هم از نظر شخصيت شان به عنوان قراردادهاي هنري کاملا تکامل يافته، دقيقا هم پايه ي يکديگرند و کوشش براي توضيح يکي مدام به مقايسه و مقابله ي آن با ديگري مي کشد.