«ميشل ولبک» نام آشناي دو دهه‌ي اخير ادبيات فرانسه، با شهرتي که هر روز عالم‌گيرتر مي‌شود، بي وقفه درحال نوشتن است. وارث اصيل مارکي دوساد، ژرژ باتاي و موريس بلانشو که امروز به شکل عجيبي تبديل به يکي از پرفروش‌ترين نويسندگان فرانسه شده‌است. براي بنده‌ي جايزه‌ي گنکور که همواره تحسين منتقدان ادبي سرتاسر جهان را همر اه خود داشته، اين حجم از استقبال مردمي چيز عجيبي‌ست. «نقشه و قلمرو» همان رماني‌ست که شايد بتوان آن را آغازگر شهرت و محبوبيت زايدالوصف ولبک دانست. رماني که در سال 2010 منتشر شد و با جايزه‌ي گنکوري که نصيبش شد، ولبک را در مقام نويسنده‌اي صاحب سبک تثبيت کرد. در تمام ده سال گذشته تا به امروز، هرچه ولبک نوشته رنگ و بويي از درونمايه و آشکارگي مضموني و سبکي «نقشه و قلمرو» را در خود داشته است. همان برانگيختگي اروتيک، خشونت، تضاد و تصادم طبقاتي و فوران احساسات جنون‌آميز و البته پرده‌دري در تمام شئون! کتاب «نقشه و قلمرو» با داستاني سرشار از شوخي و هجو پيرامون زندگي هنرمندي بورژوا، در حمله به سبک زندگي شخصيت‌هايش و منش رفتاري‌شان هيچ ابايي ندارد. رمان «نقشه و قلمرو» ولبک، آغازگر راهي‎‌ست که امروز در «سروتونين» واپسين رمان منتشرشده‌اش، مي‌توان رويت کرد؛ زوال جامعه و فروپاشي قريب‌الوقوع همه‌ي ساختارها.