فلسفه هنر ، که با افلاطون افتتاح شد ، به طور متناقضي با محکوميت "هنرهاي زيبا" و شعر آغاز مي شود. با اين حال ، فلسفه هنر زماني مي تواند بوجود آيد که تجربه زيبايي شناسي مسئله ساز شود. همه در حد اندازه هايي در مورد هنر استاندارد و معيارهاي مستحکم زيبايي شناسانه اطلاع دارند اما در مورد هنر بدوي ،گوتيک يا گونه هاي خام و خود بنياد که به شکستن هر تعريف متعارفي از زيبايي عادت دارند، فلسفه چه موضع نظري خواهد گرفت؟ اينجا ما با مفهومي از هنر يا اساسا با آثاري طرف هستيم که بديهيات زيبايي شناسي به ارث رسيده از گذشته را به چالش مي کشد. بنابراين «فلسفه ي هنر» وظيفه خود مي داند که در مقابل اين مقولات جديد موضع گيري خود را ارائه دهد و بتواند صورت بندي کاملي از وضعيتي ارائه دهد که هنر هاي جديد از آن سر برآورده اند. بايد دوباره پرسيد که هنر چه سوالاتي را براي فلسفه مطرح مي کند؟ چهره هنرمند چه معما و چه چالشهايي را براي فيلسوف خلق مي کند؟ ژان ايو لاکوست نويسنده کتاب «فلسفه هنر» فيلسوفي فرانسوي است. لاکوست همراه با آنچه دومينيک جانيکود "چرخش الهيات در پديدارشناسي" ناميد ، همراه با ساير پديدارشناسان تأثيرگذار فرانسوي مانند ميشل هنري ، ژان لوک ماريون و ژان لوئيس کريتين در به فلسفه هنر از موضعي جديد پرداخته است. کارهاي لاکوست در حيطه فلسفه و الهيات قرار دارد و علاقه به موضوعات پست مدرن را نشان مي دهد. او در پاريس و کمبريج کار مي کند و عضويت مادام العمر خود را در کلار هال ، کمبريج دارد.