بهار عربي با اشاره‌ي مستقيمي که در نامش به بهار پراگ وجود دارد، شايد به سرنوشت غم‌بار همان خيزش مردم و روشنفکران چکسلواکي در 1968 دچار شده و حتي بسيار غم‌بارتر. نه اينکه دستاوردهايي وجود نداشته، چون کسي نمي‌تواند انکار کند که تونس در مقام نقطه‌ي آغاز خيزش‌هاي مردمي در ميان کشورهاي عربي، در مسير درستي پس از انقلاب حرکت کرد و پس از سرنگوني زين‌العابدين علي توانست راه دموکراسي را به خوبي پيش ببرد. اما مصر، ليبي، سوريه، يمن و ... همگي کم‌وزياد به درون منجلاب‌هايي فرورفتند که شايد فقط معجزه‌اي بتواند نجات‌شان دهد. کتاب «خيزش مردم سرخورده» مجموعه‌ مقالاتي‌ست با گردآوري و ترجمه‌ي علي موسوي خلخالي که نويسندگان مقاله‌ها هرکدام به کليت بهار عربي يا به تحولات يک کشور خاص پرداخته‌اند و نقطه‌ي مشترک همه‌شان نگراني ويژه‌اي‌ست که از سرانجام اين خيزش‌ها دارند. نويسندگان اين مقالات که از کاندوليزا رايس و خاوير سولانا تا غسان شربل و برهان غليون و ... هستند، همگي روي انقلاب‌هاي مشهور به بهار عربي کار فکري و پژوهشي ويژه انجام داده‌اند و ماحصل نوشته‌هاي‌شان در فهم اين تحولات مهم دوران معاصر ما بسيار مهم و راهگشاست.