عصر طلايي نظريه ي فرهنگي مدت هاست سپري شده است. چندين دهه است که ا?ثار پيشرو ژاک لاکان، کلود لوي اشتروس، لوي?ي ا?لتوسر، رولان بارت و ميشل فوکو را پشت سر گذاشته ايم. و چنان است نوشته هاي راهگشاي اوليه ي ريموند ويليامز، لوس ايريگاري، پير بورديو، ژوليا کرستيوا، ژاک دريدا، هلن سيکسو، يورگن هابرماس، فردريک جيمسون و ادوارد سعيد. از ا?ن زمان تاکنون ا?ثار اندکي به تحرير درا?مده که همپايه ي بلندهمتي و نوا?وري اين پدران و مادران پايه گذار باشد. بعضي از ا?نها از پاي درا?مده اند. تقدير، رولان بارت را به زير وانت رختشويخانه ي پاريسي فرستاد، و ميشل فوکو به ايدز مبتلا شد. سرنوشتْ لاکان، ويليامز و بورديو را از ميان برداشت، و لوي?ي ا?لتوسر را به جرم قتل همسرش به تيمارستان تبعيد کرد. گويي خداوند ساختارگرا نبوده است.