علي موسوي گرمارودي، کتاب حاضر را با رجوع به «نهج البلاغه» با تصحيح «صبحي صالح» به فارسي برگردانده است. يکي از ويژ گي هاي بارز اين اثر در اين است که مترجم آن را به صورت مسجع ترجمه کرده است. موسوي گرمارودي در بخشي از پيشگفتار اثر خود با اشاره به خاطرات کودکي خود و ارتباط مطالعه «نهج البلاغه» با آن دوران نوشته است: «معجزه امام علي (ع)، اين است که در سخن او، سجع، تابع معناست نه معنا تابع سجع، يعني امام (ع) بدون قرباني کردن معنا، کلامشان مسجع است و در تمام نهج البلاغه حتي يک مورد نمي توان يافت که امام (ع)، به خاطر رعايت سجع، مفهوم کلام خود را تغيير داده باشند. به عبارت ديگر در تمام عبارات مسجع امام (ع) حتي يک مورد نمي توان، به جاي کلمه مسجع امام، کلمه اي ديگر گذارد که منظور امام (ع) را بهتر ادا کند.» از منظر موسوي گرمارودي، هنر سجع گويي در خاندان پيغمبر (ص) امري طبيعي بوده است. ما مي دانيم پيش از اسلام، سخن به سجع گفتن در مکه رواج داشت. نخستين دسته از آيات مکي قرآن کريم، فراوان از اين صنعت برخوردار است. دختر پيامبر (ص) و شوي او علي بن ابي طالب (ع) و فرزندان او، به حکم وراثت، و نيز تحت تاثير آيه هاي قرآن به سجع گويي خو گرفته بودند.