نگارنده در اين کتاب سعي دارد ضمن بررسي جهان بيني و شعر نيما يوشيج، چگونگي پيدايش نظام هاي شعري را نيز ارزيابي کند. بدين منظور نخست، به اختصار، پيش فرض هاي نظري خود را درباره شعر نيمايي مطرح و سپس شعر عروضي فارسي و آن گاه شعر مشروطه را که آن را مقدمه يا پيش درآمد شعر نيمايي مي داند، بررسي مي کند. وي در ادامه مي کوشد اين نکته را بازگو کند که مهم ترين اقدام شاعران مشروطه اين بود که آنان توانستند پس از انقلاب، مفاهيمي نظير آزادي بيان، حقوق بشر، ميهن پرستي، تجدد و... را که از طريق نثر، وارد فضاي فرهنگي ايرانيان شده بود وارد شعر فارسي نيز بکنند. پس از آن ضمن بيان اشتراکات نيما با کار شاعران مشروطه به تحليل نوآوري هاي او در شعر، و بحث مختصري درباره رمانتيسم، فردگرايي و نهضت سمبوليسم مي پردازد؛ ضمن آنکه چند شعر نيما را نقد و در پايان نيز زندگي نامه کوتاهي از او و فهرستي از عناوين اشعار او را عرضه مي کند. در اين فهرست علاوه بر عنوان شعرها، تعداد مصرع ها، سال سرايش و نيز قالب هر شعر ذکر شده است.