اسفار سخن بعد از ظهر روزي در دهه ي 90 ميلادي در بغداد آغاز مي شود و فرداي آن روز در جنوب عراق به پايان مي رسد. خبر مبهمي از جنوب اين بعد از ظهر پرتشويش را بيشتر مي آشوبد و همشهريان پريشان خاطر و ناشناس جنوبي را گرد هم مي آورد و راهي شهرشان مي کند. رهسپاري به سوي فاجعه ي نامعلوم به تدريج دل همسفران بيگانه را پيوند مي زند و زبان ها را باز مي کند تا هرکس راوي رنجي باشد که جانش را مي کاود، از هولي بگويد که از سر گذرانده يا ماجرايي را نقل کند که به چشم ديده است. در اين ميان، حتا اسيران خاک نيز سربرمي آورند تا هم از سرگذشت خويش بگويند و هم شمايي از تاريخ معاصر عراق را پيش چشم ما عرضه کنند. اين روايت اما غم نامه نيست؛ هم غم در جانش خليده و هم شور عشق در تاروپودش تنيده؛ آميزه ي روايت هاي اندوهبار است با حکايت هاي بازيگوشانه و زبان شيرين؛ طرح مسئله ي انسان است و مفاهيمي چون تقدير و تسليم و اراده و تکاپو، با نگاهي به آغاز و انجام کار اوديپ؛ تقبيح قاطعانه ي جنگ است که جان مردم عراق را به لب آورده و سرانجام، تصوير هنرمندانه و وفادارانه اي است از تاريخ صد سال اخير عراق.