اين خواب‌ها هر شب به شکلي و با هياهو و غوغاي متفاوتي به درونم چنگ مي‌اندازند و مانند موريانه آرام‌آرام مرا از دورن مي‌خورند و مي‌سايند و درونم را تهي مي‌کنند و در هم مي‌شکنند. اين خواب‌هاي تلخ، آشفته نيستند … زنده‌اند … ملموس‌اند … حتي سه‌بعدي‌اند … از ياد نمي‌روند … از يک خواب تا خواب ديگر امتداد مي‌يابند … خواب‌هاي بيداري‌اند … شکل و فرم دارند. من از روزي که خبر مرگ پدرم را شنيده‌ام، کمتر اتفاق افتاده که بخوابم و خواب نبينم. آه از آن روز سرد و سخت! اي‌کاش چنين روزي هرگز برنگردد!