اين طور گفته مي شود که کتاب ها خوانندگانشان را پيدا مي کنند، ولي گاهي به کسي نياز دارند که راه درست را به آن ها نشان بدهد. کتابفروشي اي که اسم آم شتادت تور را يدک مي کشد، گرچه با دروازه شهر يا بهتر بگوييم با آنچه از آن باقي مانده بود و از نظر اکثر شهروندان، اثر هنري جسورانه اي محسوب مي شد، بيش از سه چهارراه فاصله داشت. اين کتابفروشي بسيار قديمي در دوران هاي تاريخي مختلفي ساخته شده و گسترش يافته بود. ديوارها و گچ بري هاي تزييني، کنار ديوارهاي ساده اي قرار داشتند که زوايايشان قائمه بودند. داخل ساختمان تعدادي استند پلاستيکي قرمز پر از دي وي دي و سي دي هم بودند که يا کنار قفسه هاي فلزي رمان هاي گرافيکي قرار داشتند، و قفسه هاي فلزي هم کنار ويترين هاي شيشه اي براقي بودند که داخلشان کره هاي جغرافيايي بود، يا کنار قفسه هاي چوبي شيک پر از کتاب. در اين کتابفروشي، بازي هاي اجتماعي، نوشت افزار، چاي و تازگي ها حتي شکلات هم عرضه مي شد. بر اين محيط شلوغ و بي نظم، پيشخان تيره و سنگيني حاکم بود که کارکنان آن را محراب مي ناميدند.