مدارس شبانه‌روزي، صومعه‌ها و يتيم‎‌خانه‌ها، مکان اصلي بخش بزرگي از داستان‌ها، نمايشنامه، فيلم‌ها و خاطره‌نگاري‌هاي چند قرن اخير اروپا و آمريکا بوده‌اند. بخشي از مهم‌ترين آثار ادبي تاريخ ادبيات، به خاصه در اروپا، با تمرکز بر اين اماکن و آداب و مناسک عجيبشان نوشته شده است. تلاش روشنفکران اروپايي براي روايت و نمايش اوج شرارت استبداد ديني و سنت‌هاي ضد انساني و فاسد کليسا، در آثاري که پيرامون مکان‌هايي همچون مدارس شبانه‌روزي مي‌گذرد، نمود بسياري دارد. اماکني که با ساختن وجهه‌اي منضبط، خيرخواه، خداپسندانه و ديندار براي مردمي که از بيرون نظاره‌شان مي‌کردند، توهّم آموزش و تربيت دختران و پسراني را در خانواده‌ها به وجود مي‌آوردند که دوست داشتند فرزندانشان درست زندگي کردن را ياد بگيرند! اما هرآنچه در درونشان مي‌گذشت، چيزي نبود جز زندان‌هايي که از زندانياني نگه داري مي‌کردند که حتي از حقوق يک زنداني نيز برخوردار نبودند! «ابيگيل» يکي از مهم‌ترين و البته درخشان‌ترين‌ رمان‌هاي نوشته شده با محوريت مدارس شبانه‌روزي است. داستان دختري نوجوان که پدربلندمرتبه‌اش در مقام يک ژنرال، تصميم مي‌گيرد او را به يک مدرسه‌ي مذهبي مسيحي بفرستد و اين آغاز روايت مخوف زيستن در جهنمي‌ست که نام مدرسه را يدک مي‌کشد. «ماگدا سابو»ي مجارستاني با «ابيگيل»اش پازلي که در ديگر آثارش از کشورش ساخته بود را کامل مي‌کند و دست به روايت پر از جزئيات روح شرور و شرّ همه‌گير حاکم بر نظام فکري، عقيدتي و سياسي مجارستان مي‌زند. «ابيگيل» نه فقط روايتي ديگرگون از تاريخ مجارستان و مردم مجار است، بلکه به چالش کشيدن سنت‌هاي ديني و مسيحي در تمام اعصار و عريان کردن چهره‌هاي کريهي‌ست که خودشان معصيت بزرگ انسان بوده‌اند و کودکان معصوم را به بهانه‌ي محافظت از معصيت، در دهشتي نامتصور فرو مي‌بردند.