اين پرتره ي ماهرانه از فردي از طبقه ي اشزاف ، که با شوخ طبعي و دلسوزي خاص نگاشته شده است ، باعث شد ايوان گونچاروف در سال 1859 در سراسر روسيه مشهور شود. ايليا ايليچ اوبلوموف شخصيت اصلي رمان است که به عنوان تجسم نهايي انساني سطحي ، يک شخصيت نمادين در ادبيات روسي قرن نوزدهم به تصوير کشيده شده است. اوبلوومف يک نجيب جوان و سخاوتمند است که به نظر مي رسد نمي تواند در تصميم گيري هاي مهم يا انجام هرگونه اقدام مهمي عمل کند. در طول رمان او به ندرت اتاق خود را ترک مي کند. در 50 صفحه اول ، او فقط قادر است از تختخواب خود به صندلي حرکت کند. ايليا ايليچ آبلوموف يکي از اعضاي حکومت اشرافي در حال مرگ در روسيه است – مردي که آنقدر تنبل است که کارش را در خدمات کشوري رها کرد ، از کتابهاي خود غافل شد ، به دوستانش توهين کرد و خود را در بدهي و مقروض يافت. او که بيش از حد نسبت به انجام هر کاري براي حل مشکلات خود بي تفاوت است ، در يک آپارتمان کوبيده و فروريخته زندگي مي کند ، و منتظر زاخار است ، بنده ي او که به اندازه او بيکار است. آبلوموف که از فعاليت لازم براي مشارکت در دنياي واقعي وحشت دارد ، از انجام هر کاري خودداري مي کند؛ تغييرات را به تعويق انداخته و در آخر اينکه خطر از دست دادن عشق زندگي خود را به جان مي خرد.