يکي از آخرين نوشته‌هاي نويسنده‌اي که فقط 47 سال زندگي کرد و هيچ‌گاه نيمه‌ي دوم قرن بيستم را نديد، از زمان انتشارش تاکنون، همواره بر صدر مهم‌ترين و تأثيرگذارترين رمان‌هاي ديستوپيايي تاريخ تکيه زده، درعين‌حال که ايده‌ي انساني و اتوپيايي نويسنده‌اش درآن هويداست. کتاب 1984 با همين بن‌مايه‌ي حضور در آينده‌اي که حکمرانان، تنفر را به والاترين خصيصه‌ي بشري بدل کرده‌‍اند، سرشار از ايده براي ايماژها و تصاوير است و به همين دليل تأثيرش بر تاريخ سينما علاوه بر اقتباس‌هاي مستقيم، در بسياري فيلم‌هاي ديگر هم وجود داشته‌است. درواقع همه‌ي فيلم‌هاي ديستوپيايي با روايت حضور زير سايه‌ي يک حکمراني تماميت‌خواه در آينده، اقتباس‌هاي غيرمستقيمي از رمان بزرگ اورولند. ازهمين‌رو ايده‌ي يک کتاب مصور با فرم يک کميک استريپ سياه، شمشير دولبه‌اي‌ست که به سلامت گذشتن ازآن، نياز به فهم و نزديکي عميقي به گستره‌ي فکري نويسنده‌ي چپگراي انگليسي دارد. «فيدو نستي»، تصويرگر، کاريکاتوريست و طراح کميک استريپ برزيلي، در مصور کردن 1984، با تأثير مشخص‌اش در فضاسازي تصويري کتاب از فيلم «برزيل» ساخته‌ي «تري گيليام» انگليسي، پيوندهاي بصري هوشمندانه‌اي ميان هردو هنرمند هموطن برقرار کرده و با اين‌حال به نظرگاهي هنرمندانه در روايت تصويري کتاب رسيده است. استفاده‌ي هوشمندانه از شمايل‌هاي نزديک به تروتسکي و استالين به جاي «ايمانوئل گلدشتاين» و «برادر بزرگ‌تر»، در کنار ارائه‌ي همان اعماق فلسفي و شاعرانه‌ي کتاب در فريم به فريم تصويرسازي‌، موجب شده که عموم تصويرها و البته توالي و مونتاژشان، به تأثير شگرفي منتهي شوند؛ مانند آن‌جا که خانم پارسونز از وينستون براي تعمير لوله‌ي خانه‌اش کمک مي‌خواهد و در يک مديوم شات آن زن را مي‌بينيم که اينطور توصيف شده: «... خيلي پيرتر به نظر مي‌رسيد. آدم فکر مي‌کرد روي خطوط صورتش گردوخاک نشسته است.» و چند فريم بعد، نمايي بسيار نزديک از بخشي از چهره‌ي خانم پارسونز مي‌بينيم در فسردگي کامل، همراه با اين متن: «وينستون در نور اتاق نشيمن که روشن‌تر بود، متوجه شد که واقعا در خطوط صورت خانم پارسونز گردوخاک نشسته است.» با همين ريزبيني‌هاست که اين رمان مصور نه يک بيانيه‌ي کميک استريپي صنعت فرهنگ براي ساده‌سازي يک اثر بزرگ ادبي بلکه منظري بديع، زيباشناسانه و انديشه‌ورز از 1984 است که مي‌توان وراي کتاب اصلي به آن رجوع کرد.