نويسنده ي کتاب استامبولي، منصور ضابطيان، در مورد کتاب خود نوشته است: ”من يک کتاب به استانبول بدهکار بودم. استانبول نخستين شهري بود که مرا با جهاني فراتر از سرزمين خودم آشنا کرد و با من وارد مکالمه اي شد که به زندگي امروزم که با سفر معنا مي شود، منتهي شده است. استانبول در بيست و هفت سالگي ام مرا به سوي خود فراخواند و نشانم داد که جهان شکل ديگري است. شرح آن نخستين سفر را در کتاب مارک و پلو مفصل نوشته ام و نمي خواهم دوباره آن قصه را تکرار کنم. از آن سال ها تا اين سفر، بارها و بارها به استانبول سفر کردم اما هيچ وقت سفرم آن قدر طولاني يا آن قدر با فراغ بر بال نبود که بتوانم کتابي درباره آن بنويسم. درباره شهري که تصور ميکنم ايراني ها بيش از هر شهر ديگري ، خارج از مرزهايشان، به آنجا مي روند و حتي کساني که سفرروهاي حرفه اي نيستند هم خاطره اي از آن را در کوله بار زندگي ذخيره کرده اند. با بهتر شدن اوضاع سفر پس از پاندمي کرونا، ترکيه جزو نخستين کشورهايي بود که مرزهايش را گشود و براي من که از آخرين سفر برون مرزي ام، دو سال ميگذشت، بهترين زمان بود تا ديني را که بر گردن داشتم، در قالب اين کتاب ادا کنم. اگر نگويم استانبول عجيب ترين شهري است که در زندگي ديده ام ، دستکم مي توانم ادعا کنم که يکي از عجيب ترين شهرهايي است که به آن سفر کرده ام. شهري بينابين سنتي چندهزارساله و مدرنيسمي اغراق شده که گاهي در اروپاي غربي هم نمي شود نمونه اش را ديد. استانبول برآمده از تاريخي چندهزارساله است. تاريخي که در مقاطعي طولاني يک شکوه جهاني را نمايندگي ميکرده و نشانه هايش را مي توان در کوچه پس کوچه هاي امروز آن به راحتي ديد. دروازه اي که فقط يک ارتباط جغرافيايي ميان شرق و غرب نيست، آخرين ايستگاه فرهنگي تفکر شرق در ورود به انديشه غربي هم هست و البته مي توان در اين جملات، جاي شرق و غرب را هم باهم جابه جا کرد."