در سال‌هاي اخير، شناخت ژيل دلوز به‌عنوان يکي از فيلسوفان بزرگ قرن بيستم، توجه به نوشته‌هاي درخشان و پيچيده‌اش در مورد فيلم را افزايش داده است. جايگاه سينما 1 و سينما 2 در مجموعه فلسفه او چيست؟ دلوز چگونه و چرا سينما را به عنوان يک موضوع منحصر به فرد مورد توجه فلسفي، شيوه اي خاص از تفکر مي داند؟ چگونه فلسفه فيلم او رويکردهاي او را به زمان، حرکت و ادراک ترکيب مي‌کند و آن‌ها را بيشتر مي‌کند، و چگونه باعث فرار از ذهنيت و فرو رفتن در درون ماندگاري تصاوير مي‌شود؟ چگونه انديشه هانري برگسون و نظريه فيلم آندره بازن را بازنويسي و استفاده مي کند؟ در مورد درک جهان در تصاوير - در واقع در مورد رابطه ما با جهان، چه چيزي به ما مي گويد؟