در شيوه نگرش برخي از روانشناسان به شخصيت آدمي، تغييري بنيادي در حال تکوين است. کانون و جهت تازه اين نگرش، «روانشناسي کمال» يا «روانشناسي سلامت» خوانده مي‌شود که به جنبه سالم طبيعت آدمي («صحت» رواني) مي‌پردازد، نه به جنبه ناسالم آن (بيماري رواني). هدف روانشناسي کمال، درمان دچار شدگان به روان‌نژندي و روان پريشي نيست، بلکه بيداري و رهايي استعدادهاي عظيم انسان براي از قوه به فعل رساندن و تحقق بخشيدن به تواناييهاي خويشتن و يافتن معناي ژرفتري در زندگي است. خلاصه آنکه روانشناسي کمال مي‌کوشد شخصيت انسان را گسترش و غنا بخشد و با آنچه پيش از اين بر آن تأکيد مي‌شده کاملاً تفاوت دارد. افراد در سنين مختلف و در مراحل گوناگون زندگي، به جنبش استعدادبشري مشتاقانه روي مي‌آورند. با افزايش توجه مردم به فعليت و تحقق و گسترش خود، به منظور دست يافتن به سطوح عالي هشياري، انواع درمانهاي گروهي محبوبيت بيشتري يافته است. طرحها و تجويزهاي گوناگون نيمه حرفه‌اي براي حصول تحقق خود، به صورت کتابهاي عامه پسند و مقاله مجلات، عرضه گرديده است. عاملان و پيروان جنبش استعداد بشري با شور و شوقي بيصبرانه به کشف سرشت دروني خويش مي‌پردازند، و ظاهرا هرچند شواهد موجود ناقص است به حس هويت و استقلال و توفيقي دست مي‌يابند که برداشتهاي سنتي و قديميتر روانشناسي از ايجاد (و حتي پذيرش) آن ناتوان بوده است. توجه به روانشناسي کمال، هيچ کجا شديدتر از توجه در کلاس‌هاي دانشگاهي نيست. بسياري از دانشجويان، اين گستره نوين را وسيله رستگاري فردي و اجتماعي تلقي مي‌کنند. در باره شخصيت سالم، درسهاي دانشگاهي داير شده و تأکيد درسهاي متداول شخصيت و سازگاري، از مطالعه بيمار به بررسي سالم تغيير يافته است.