معماي فراواني اثر تري لين کارل توضيح مي دهد که چرا در ميان دو قله ي رونق عظيم نفتي در سال هاي هزار و نهصد و هفتاد ميلادي، دولت هاي صادر کننده ي نفت نظير ونزوئلا، ايران، نيجريه، الجزيره و اندونزي انتخاب کردند که مسيرهاي توسعه ي عام المنفعه اي داشته باشند و نهايتا به عواقب نااميد کننده ي مشابهي تن در دادند. اين کتاب که کاملا مستند بوده و از لحاظ تئوري و نظريات هم نوآورانه عمل کرده است، عوامل چندگانه اي نظير اقتصاد، سياست و اجتماع را که ماهيت يک کشور نفت خيز را تعيين مي کنند شفاف سازي کرده و از انسجام بروکراسي هاي عمومي تا درجات استقرار مرکزي و الگوهاي سياست گذاري، همه را تبيين ميکند. کارل مدعي است که کشورهاي نفت خيز، با وجود اين که متفاوت و نابرابر به نظر مي رسند، با عملکردهاي جمعي و کلاس اجتماعي مشابهي مشخص مي شوند. در اين کشور ها، وابستگي به نفت منجر به اتکاي نامتناسب بر دخل نفتي و خرج عمومي به حساب کشورداري مي شود. رونق هاي نفتي که باعث ايجاد توهم ثروت و توسعه مي شوند در واقع سبب ناپايدار شدن رژيم ها از طريق تقويت زمينه هاي وابسته به نفت و تضعيف ديگر ظرفيت هاي کشور مي شوند. نتايج بررسي هاي قاطعانه ي کارل، راهبردهاي انتخابي وساختاري را از طريق شفاف سازي تصميمات سياست گذاران يکي کرده است. تصميماتي که در دل تعامل موسسات و بنگاه ها با بازارهاي بين الملي و داخلي جاسازي شده است. اين راهبرد که کارل توسط آن ضرورت ساختاري را تشريح مي کند، از بخش رهبري حکومت ها استفاده کرده و از آن براي نقطه ي آغاز در شناسايي انتخاب هاي تعيين کننده بهره مي برد و با بررسي جنبه هاي پويايي خود کشور پايان مي يابد.