دلايلي که در تقويت گياه خوار بودن انسان وجود دارد، خيلي روشن و محسوس است که عموما گمان نمي کنند. اولا اگر نگاهي به طبيعت بيندازيم، خواهيم ديد اين کيمياگر زبردست، خوراک همه ي مخلوق روي زمين را با دانش موشکاف و تناسب علمي، مطابق ساختمان بدن هر کدام، آماده کرده و به آنان پيش کش مي کند. به طوري که ما را وادار مي نمايد در جلوي اسرار آن سر تمکين و تعظيم فرود بياوريم. همچنين يک گياه، براي مرداب درست شده و ديگري براي بيابان. ساختمان دهن يک جانور، براي چريدن و دندان ديگري براي دريدن آفريده شده و غيره. يعني هر کدام از آن ها، خوراکي را که فراخور ساختمان و احتياجات بدنشان بوده در جريان کرورها قرن، پذيرفته اند. يک ني را از مرداب برده و در بيابان بکارند، به زودي خشک مي شود و به يک ميمون ميوه خوار، گوشت بخورانند، ديري نمي کشد که موهاي حيوان ريخته، ناخوش مي گردد. همچنين، هر تغيير خوراکي، هميشه توليد فساد، ناخوشي و مرگ مي کند. چون مخالف با قوانين تغييرناپذير طبيعت است. انسان، يک موجودي نيست که ساختمان او خارج از قوانيني باشد که زندگاني جانوران ديگر را اداره مي کند. او نيز زاده ي طبيعت و در نتيجه ي تکامل حيوانات به وجود آمده و وابستگي نزديکي با آنان دارد. هرگاه او را روي هم رفته با ساير جانوران بسنجيم، مي بينيم نه شبيه است به جانوران درنده و نه به حيوانات چرنده مي ماند. اگر ساختمان بدن انسان، براي گوشت خواري دست شده بود، مي بايستي بتواند دنبال حيوانات وحشي رفته و طعمه ي زنده را با چنگال و دندان خودش پاره کرده، گوشت خام را با رگ و پي و پوست و استخوان بخورد، مانند جانوران درنده، اما او تنها خودش را به خوردن عضلات حيواني که مصنوعي پرورش يافته و مصنوعي کشته و آماده و پخته شده، راضي کرد که تمام آن ها، برخلاف طبيعت مي باشد.