اين کتاب کم حجم در شش فصل نوشته شده است. آل احمد اين کتاب را در سال 1342 به نگارش درآورد اما تا سال 1360 يعني 12 سال پس از مرگ اش منتشر نشد. ماجراي کتاب، تک گويي راوي است درباره اين موضوع که خودش (جلال) و همسرش (سيمين دانشور) صاحب فرزند نمي شوند. کتاب با اين جمله شروع مي شود: « هر آدمي سنگي است بر گور پدرش » راوي ابتدا به توصيف شرايط زندگي خانوادگي اش مي پردازد و سپس راه هاي مختلفي که براي فرزنددار شدن مطرح بوده را برمي شمارد و از تجربيات خود و همسرش در آزمودن برخي از اين راه ها مي گويد؛ از آزمودن شيوه هاي پزشکي تا پيروي و اجراي برخي باورهاي خرافي قديمي و يا حتي قبول کردن سرپرستي کودکي يتيم. نثر کتاب نمونه خوبي از نثر ويژه آل احمد است؛ نثري روان و با جملات کوتاه، بدون هيچ گونه پيچيدگي و استفاده از آرايه هاي ادبي. در کنار نثر، ويژگي برجسته کتاب صراحت و صداقت نويسنده در بيان ماجراهاي خصوصي و احساسات شخصي خود است. با توجه به اين که جلال اين کتاب را بر اساس زندگي حقيقي خود نوشته است، اين صداقت اهميت بيشتري پيدا مي کند.