زنده به گور مجموعه داستاني از صادق هدايت است که در سال 1312 منتشر شد. اين کتاب مشتمل بر 9 داستان کوتاه است که به ترتيب عبارت اند از: زنده به گور، حاجي مراد، اسير فرانسوي، داوود گوژپشت، مادلن، آتش پرست، آبجي خانم، مرده خور ها و آب زندگي. مهم ترين داستان اين کتاب زنده به گور است که نام کتاب هم بر گرفته از اين است. برخي از کارشناسان بر اين باور هستند که داستان زنده به گور در مورد خود صادق هدايت است و آينه اي از تجربيات و شخصيت وي مي باشد. اين داستان در مورد مردي که تا دوران جواني اش در ايران زندگي کرده و سپس به خارج مهاجرت کرده است. او از همه کس و همه چيز بيزار است حتي از خودش هم بيزار است و قصد خودکشي دارد، خودش را جلو ماشين مي اندازد، سعي مي کند با مبتلا شدن به بيماري کار را تمام کند، حتي سم مي خورد و در اخر هم تلاش مي کند با خوردن ترياک خودش را از بين ببرد اما هيچ کدام از اين راه ها به نتيجه نمي رسند. او حتي در خودکشي هم موفق نمي شود، ولي در پايان داستان متوجه مي شويم که اين مرد ديوانه بوده و اين ها يادداشت هايي است که از او باقي مانده چرا که مرده است. در کل داستان آميزه اي از افسردگي و اختلال شخصيت است، ويژگي هايي که در اکثر داستان هاي هدايت به چشم مي خورد. اين تيپ شخصيت ها نيز در زندگي واقعي وجود دارند و خيلي دور از ذهن نيستند، آدمي که رنج مي کشد و درگير يک سلسله افکار رنج آور است، چون ارتباطش با واقعيت کاملا قطع نشده، از وضعيت خودش آگاه است. اما اين فهميدن مطلع بودن از رنج کشيدن، به معني تسلط بر خود داشتن نيست، در افکار وسواسي اين حالت ها وجود دارد.