«پل الوار» در خانواده اي از طبقه متوسط به پايين در سنت دنيس پاريس به دنيا آمد. پدرش دفتردار بود ، مادرش با ساختن لباس به درآمد خانواده کمک مي کرد. در سن 16 سالگي پائول براي بيماري سل به آسايشگاه سوئيس اعزام شد و در اين مدت علاقه زيادي به شعر پيدا کرد. پس از بازگشت به فرانسه به ارتش پيوست و از قرار گرفتن در معرض گاز سمي آسيب ديد. وي پس از تجربه جنگي خود ، سال 1917 ، اولين مجلد شعر قابل توجه خود را منتشر کرد.

الوار مدت کوتاهي با جنبش دادا درگير شد و با تريستان تزارا ، آندره برتون و ديگر اعضاي محافل سورئاليست و دادائيست ديدار کرد. مانند برتون ، آراگون ، پرت ، سوپو و ساير روشنفکران. شهرت وي به عنوان يک شاعر با انتشار "Capitale de la Doluer" در سال 1926 تثبيت شد.

در سال 1924 کسي از محل زندگي پل خبر نداشت. شايعاتي مبني بر اينکه او مرده است ، به اطراف گسترش يافته بود، تا اينکه پس از هفت ماه بازگشت. الوار به مردم گفت که از مارسي به تاهيتي ، اندونزي و سيلان سفر کرده است. بعدا مشخص شد که اين امر با از دست دادن همسرش گالا به سالوادور دالي هنرمند سورئاليست مرتبط است.

الوار در درون جنبش کمونيستي بين المللي در زمينه فرهنگي فعال بود. او به انگليس ، بلژيک ، چکسلواکي ، مکزيک و روسيه سفر کرد ، اما به ايالات متحده سفر نکرد. زيرا کمونيست بود و از ويزا رد شد.

حال در اين کتاب با «مجموعه اشعار پل الوار» رو به رو هستيم. شاعر و متفکر مدرني که گرايشات سياسي و زندگي شخصي وي به شدت در ديدگاهش نسبت به هنر و خاصه هنر شعرسرايي تاثير نهاده است. به گفته الوار ، رسالت شعر تجديد زبان براي ايجاد تغييرات بنيادي در همه زمينه هاي وجودي بود. وي شعر را اقدامي مي دانست که مي تواند آگاهي را در خوانندگان خود برانگيزد و با مبارزه چپ براي آزادي سياسي ، اجتماعي و جنسي همذات پنداري کند.