آلبرتو منگوئل مي نويسد تا آنجا که مي توان گفت، انسان ها تنها گونه اي هستند که به نظر مي رسد جهان از داستان ها براي آنها ساخته شده است. ما کتاب جهان را به شکل‌هاي مختلف مي‌خوانيم: ممکن است مسافري باشيم که مانند زائراني که به سوي روشنگري مي‌روند در صفحات آن پيش مي‌رويم. ما ممکن است گوشه نشين باشيم و از طريق خواندن به برج هاي عاج خودمان عقب نشيني کنيم. يا ممکن است کتاب‌هايمان را مانند کرم‌هاي حفاري ببلعيم، نه براي بهره‌مندي از حکمت آن‌ها، بلکه صرفا براي اينکه خودمان را با کلمات بي‌شمار پر کنيم. نويسنده پرفروش «تاريخ خواندن» و «کتابخانه در شب» با ظرافت کامل و گستردگي فوق‌العاده، زنجيره‌اي از استعاره‌ها را در نظر مي‌گيرد که خوانندگان و روابط آن‌ها را با متني که جهان است در چهار گستره توصيف کرده است. هزاره ها با چهره هايي آشنا و متنوع مانند دن کيشوت و دانته زائر که ما را از اعماق جهنم تا درخشش بهشت مي برد، و همچنين شاهزاده هملت که از آموختن او فلج شده است، و اما بواري که اشتباه مي کند. منگوئل روش‌هايي را ترسيم مي‌کند که شخصيت‌هاي ادبي و تفاسير آن‌ها هم تغيير نگرش نسبت به خوانندگان و خواندن و هم تصورات تکرار شونده در مورد نقش روشنفکر را منعکس مي‌کنند: "ما موجوداتي را مي‌خوانيم. کلمات را مي‌خوريم. ما از کلمات ساخته شده‌ايم... از طريق کلمات است که واقعيت خود را شناسايي مي‌کنيم و با کلمات است که خودمان شناسايي مي‌شويم.