بعد از شکسپير نمايشنامه هاي هيچ نمايشنامه نويسي در تاريخ به اندازه‌ي کار هاي ايبسن روي صحنه نرفته است. نظريه پردازان تئاتر و اجذا، ز شلگل تا محققان معاصري چون مارتين پوشنر و فردي روکم، بر ساختار گفت و گو محور مشترک ميان تئاتر و فلسفه تاکيد مي کنند و بي گمان پيوند نيرومند و البته هميشه آرامي را بين اين دو پيش چشم مي آورند. هدا گالبر و شخصيت اصلي‌اش جان به لب رسيدگي انسان قرن نوزدهم را با مهار دقيق عناصر درام و با شعري برخوردار از دقتي سرد ثبت کرده است. به همين دليل، همواره فيلسوفان را ز زمان ايبسن تا زمانه‌ي ما مجذوب خود کرده است. هريک از نويسندگان مقاله هاي کتاب حاضر در واکنش به جنبه هاي فلسفي غميق و جذاب هدا گالبر از پس زيمنه و حوزه‌ي مورد علاق‌ي فردي خويش بهره مي جويد و بدين سان اين کتاب طيف وسيعي از موضوعات را در کار ايبسن برجسته مي کند و به بحث مي‌گذارد.