«آواز در باران» يکي از آن مشهورترين‌هاي همه‌ي تاريخ سينماست از جنس «بربادرفته»، «جنگ ستارگان» و ... که البته به عکس بسياري از نمونه‌هاي فيلم‌هاي جريان اصلي و عامه‌پسند، به‌واقع فيلم بزرگ و يگانه‌اي‌ست. فيلمي که «جين کلي» با نبوغ تکرارنشدني‌اش مجموعه‌اي تمام و کمال از موسيقي، رقص، آواز و داستان‌گويي را کنار هم قرار داد و به معناي تمامش «سينما» خلق کرد! «پيتر وولن»، اين نظريه‌پرداز و منتقد سينه‌فيل که جزو منتقد-مولفان تاريخ سينماست و سپهر نوشتاري‌اش دامنه‌اي وسيع، دقيق و بي‌نظير دارد، در کتاب «آواز در باران» تک‌نگاري موجز اما پر از جزئياتي را درباره‌ي اين فيلم نوشته که فقط از منتقد صاحب‌سبکي اين‌چنين برمي‌آيد. آواز در باران از آن دسته فيلم‌هاست که بر دامنه‌ي بزرگي از فيلم‌هاي پس‌از‌خودش تا همين امروز تأثير گذاشته و اين يکي از جلوه‌هاي اهميتش است و وولن نيز اين مهم را خوب مي‌داند و در نوشتن تک‌نگاري‌اش تاريخ رقص در قرن بيستم، رقص آمريکايي، هاليوود در دوران طلايي‌اش و ... را پيش روي مخاطبي مي‌گذارد که فکر مي‌کند چيزي نيست که درباره‌ي اين فيلم وجود داشته باشد و نداند. درواقع شرح و تحليل‌هاي درست و دور از انتظار اين منتقد بزرگ است که کتاب را براي خواننده‌اش اين‌چنين خواندني و راهگشا مي‌کند و به فهم اين فيلم عزيز و بي‌تکرار، رنگ و بوي ديگري مي‌دهد.