ميرزا محمّدعلي صائب تبريزي حدود سال 1000 هجري يا يکي دو سال بعد از آن در تبريز زاده شد . پدر او تاجري معتبر بود و خانواده صائب جزو هزار خانواري بودند که به دستور شاه عباس اول صفوي از تبريز کوچ کرده و در محله عباس آباد اصفهان ساکن شدند؛ اين مردم را تبارزه ( تبريزي هاي ) اصفهان مي ناميدند . صائب در اصفهان به آموختن علوم عصر پرداخت . در جواني به حج رفت و در بازگشت به مشهد سفر کرد . صائب در سال 1034هـ . ق از اصفهان عازم هندوستان شد و بعد به هرات و کابل رفت . حکمران کابل، خواجه احسن الله مشهور به ظفرخان، که خود شاعر و اديب بود، مقدم صائب را گرامي داشت . ظفرخان پس از مدتي به خاطر جلوس شاه جهان، عازم دکن شد و صائب را نيز با خود همراه برد . در سال 1042ه‍ . ق صائب به ايران بازگشت و در اصفهان اقامت گزيد . شاه عباس دوم صفوي به او مقام ملک الشعرايي داد . صائب هشتاد سال زندگي کرد و هم در اصفهان ديده از جهان فروبست . درگذشت او در سال 1086 يا 1087ه . ق بوده است . آرامگاه او در اصفهان، در محله لنبان، در محلي است که در زمان حيات او معروف به تکيه ميرزا صائب بود . مقبره? صائب در باغچه اي در اصفهان در خياباني که به نام او نامگذاري شده است قرار دارد . صائب تبريزي شاعري کثيرالشعر بود، تعداد اشعار صائب را از شصت هزار تا صد و بيست هزار بيت گفته اند . آثار صائب جز سه چهار هزار بيت قصيده و يک مثنوي کوتاه و ناقص به نام قندهارنامه و دو سه قطعه، همگي غزل است . ديوان حاضر شامل کليات غزل هاي صائب تبريزي است .