بهرام بيضائي استاد طرح مسائل اجتماعي و انساني در قالب فيلمنامه‌ها و نمايشنامه‌هايي با ساختار و طرح‌وتوطئه جذاب و پرکشش است. او مولفه‌هاي داستانهاي حادثه‌اي و معمايي را با مهارت در آثارش به کار مي‌برد و به همين دليل آثار او ضمن ايجاد حس تعليق در مخاطب و انتظار اين که بداند پيش‌تر چه شده و بعد چه خواهد شد، او را درگير تصويري مي‌کند که بيضائي در قالب طرح اين داستانهاي حادثه‌اي و معمايي از جامعه‌ و مسائل آن به دست مي‌دهد. بيضائي در عين اينکه در آثارش همواره رويکردي انتقادي به جامعه دارد و تلخي‌ها را مي‌بيند و به صراحت بيان مي‌کند، جذابيت قصه‌گويي را فداي طرح مسائل اجتماعي نمي‌کند، بلکه نگاه نقادانه به جامعه را با هنر قصه‌گويي مي‌آميزد. فيلمنامه «اتفاق خودش نمي‌افتد» نيز از اين قاعده مستثنا نيست. در اين فيلمنامه با معمايي مواجهيم که به تدريج گره از آن گشوده مي‌شود و در مراحل گشوده‌شدن اين گره تصويري تلخ از جامعه‌اي ارائه مي‌شود که غرق در خشونت و جنگ قدرت و منفعت‌طلبي و زد و بندهاي مرموز است. وقايع اين فيلمنامه در فاصله دهه 50 تا اوايل دهه 70 خورشيدي اتفاق مي‌افتد و مثل بسياري از ديگر آثار بيضائي در اين فيلمنامه هم يک زن حضور پررنگ دارد؛ زني به نام شيوا که جنگ قدرت و مناسبات جهان مردانه بر زندگي‌اش اثر مي‌گذارد.