اشعار نزار قباني از همه رژيم هاي عربي که در کنار هم قرار گرفته اند ، قدرتمندتر توصيف شده است (لبنان ديلي استار). سليحي الوادي با تأکيد بر مرگ وي در سال 1998 ، نوشت: قبباني مانند آفتاب مانند آب ، نان و خورشيد در خانه ي قلب هر عربي است. در شعر او هماهنگي قلب ، و در خون او ملودي عشق است. کتاب عشق با صداي بلند به زبان انگليسي نيز ترجمه شده که اين مجموعه اولين ترجمه ي آثار قباني به زبان انگليسي مي باشد. قباني شاعري با سادگي عالي ، صريح ، مستقل و خودمختار ، موسيقيايي ، با استفاده از زبان زندگي روزمره بود. او يک مبارز بي وقفه براي حقوق زنان بود و ابيات وي زيبايي هاي بدن زن و عشق را مي ستايد. او ناسيوناليست عرب بود ، اما با اين وجود از ديکتاتورهاي عرب و عدم آزادي در جهان عرب انتقاد مي کرد. او شاعر دمشق بود: "من دمشقي هستم. اگر بدن من را جدا کنيد ، انگور و سيب از آن بيرون مي آيد. اگر رگهاي من را با چاقوي خود باز کنيد ، صداي خون کساني که درگذشته اند را ، در خون من مي شنويد."