"چه کسي باور مي کند" رماني تحسين شده از "روح انگيز شريفيان" است که جوايز ويژه اي را براي وي به همراه داشته است. اين داستان درباره ي زني است که هر چه مي کند نمي تواند از زندگي مرفه خود لذت ببرد. او همسر مردي تحصيل کرده و ايده آل از ديدگاه جامعه مي شود و پس از ازدواج به خارج رفته و در کشورهاي مختلف سفر مي کند. او همچنين در خارج از کشور به تحصيل مشغول شده و صاحب فرزند نيز مي شود اما نه اين آسايش و رفاه و نه همسري که همواره از او پشتيباني مي کند، نمي تواند ذره اي او را به شوق آورده و خوشبختي را برايش به ارمغان بياورد. تنها چيزي که هنوز در ياد و خاطرش بارقه اي از نور اشتياق مي تاباند، رستم است؛ رستمي که سخت با خاطرات گذشته و دوران کودکي اش گره خورده است. اما رستم کيست؟ پسرکي با جثه ي نحيف که براي پادويي به خانه پدربزرگ راوي داستان "چه کسي باور مي کند" آورده شد و همه کاري انجام مي داد. از کارهاي پيش پا افتاده و دم دستي گرفته تا واکس زدن کفش، با وجود اينکه از بوي واکس بدش مي آمد و شاگردي در داروخانه ي پدر راوي، علي رغم اينکه به بوي داروها حساسيت داشت. حال که راوي تمام لحظاتش از ياد و خاطره ي رستم پر شده، حتي تنفر او را به تنفر شخصي خود تبديل ساخته؛ داروسازي خوانده تا بتواند بوي دارو را با ماده اي از بين ببرد و هرگز واکس نخريده و کفش هايش را واکس نمي زند. اين رمان نوستالژيک از "روح انگيز شريفيان"، روانشاسي مهاجرت و دغدغه هاي غربت را به خوبي به تصوير کشيده و دو نگاه مختلف به اين مساله را در"چه کسي باور مي کند" نمايش داده است. يک ديدگاه که با مسائل به شيوه اي منطقي برخورد کرده و ديگري که در ذهن و خيال دنبال راه حلي براي آنان مي گردد.