ما در کودکي ياد گرفتيم از کلمه‌هاي «لطفا» و «متشکرم» استفاده کنيم؛ و به خوبي مي‌دانيم که بايد اين رفتار درست را به فرزندمان هم منتقل کنيم. درعين‌حال، دلمان نمي‌خواهد اين‌ها فقط واژه‌هايي باشند که به زبان بيايند ولي هيچ حسي را القاء نکنند. هم‌زمان که به کودکان آموزش مي‌دهيم قدر داشته‌هايشان را بدانند، مي‌توانيم به آن ها ياد بدهيم با عادت کردن به تشکر و قدرشناسي، ديگران را نيز خوشحال کنند. به عنوان والدين، ما به فرزندمان چيزهايي را مي‌دهيم که فکر مي‌کنيم خوشحالش مي‌کنند. به علت همين سخاوتمندي، ممکن است نتيجه معکوس بگيريم. کودک همواره توقع چيزهاي بيشتري مي‌کند و ديگر با آنچه از قبل دارد احساس خوشحالي نمي‌کند. تأثير اين تربيت نادرست را معمولا در سالروز تولدها مي‌بينيم: زماني که هديه‌اي را که مي‌‌خواستند نگرفته‌اند، کل روز را تيره‌وتار مي‌کنند. در چنين شرايطي، ما به عنوان والديني دلسوز پي به اهميت آموزش اين رفتار مي‌بريم. فرزندمان بايد ياد بگيرد احساس شکرگزاري داشته باشد و آن را با عبارت «متشکرم» به ديگران ابراز کند. همگي مي‌دانيم وقتي کسي از ما تشکر مي‌کند، چه حس خوبي پيدا مي‌کنيم و از اينکه آن شخص متوجه انرژي و زماني که صرف کرده‌ايم شده است، خوشحاليم. شکرگزاري ما را شاد مي‌‌کند و دلمان مي‌خواهد فرزندمان هم شاد باشد. ديويد اشتايندل رست در جايي مي‌نويسد: «خوشحالي باعث شکرگزاري نمي شود؛ بلکه اين شکرگزاري است که به خوشحالي مي‌انجامد.» وقتي به کودک کمک مي‌کنيم براي چيزهايي که در زندگي دارد قدردان باشد، درواقع به او مي‌آموزيم شاد باشد. همچنين، او ياد مي‌گيرد چطور روزهاي نه چندان خوش را هم سپري کند.