اين کتاب ها فلسفه را ساده نمي کنند بلکه از ابهت هراس آور فلسفه مي کاهند. خواننده ممکن است خواندن اين کتاب ها را به اميد يافتن پاسخ هاي روشن آغاز کند: پاسخي براي مسئله ي تنهايي اش، چرايي مرگ، منشأ ملال و دل زدگي... اما انتظار اينکه کتابي يا کسي در چند صفحه يا فلان تعداد نکته به ما بگويد چطور زندگي کنيم و چگونه خوشبخت شويم، در واقع يک جور انکار مسئوليت شخصي انسان است. پاسخي قطعي و ابدي که مناسب حال همه کس باشد وجود ندارد. کتاب هايي که چنين مدعاهايي دارند قطعا فريبکارند. کتاب هاي اين مجموعه نسخه نمي پيچند و سياهه اي از اعمال نيک و بد پيش روي شما نمي گذارند؛ بلکه مي خواهند به فهم بهتر زندگي و پرسش ها و تجربه هايمان کمک کنند، چراغي بيفروزند تا در اين اتاق تاريک زندگي و در لحظات دشوار، درکمان از پرسش هاي بي پايان انساني روشن تر شود، بدانيم فيلسوفان و حکيمان جهان به اين پرسش ها چطور فکر کرده اند؛ تا با فهم دقيق تر رو ديدي بازتر بتوانيم در زندگي مان تصميم بگيريم، مسئوليت تصميممان را شجاعانه برعهده بگيريم و با عواقب تصميم هايمان آگاهانه روبرو شويم. هزاران سال است آدم هايي که دور از بقيه زندگي کرده اند -راهباني که بر قله ي کوه زيسته اند، تارکان دنيا، دريانوردان، چوپانان يا مکتشفان که هميشه در سفرند- به اين باور رسيده اند که کليد اسرار و کشف رموز زندگي در سکوت به دست مي آيد. نکته همين جاست. حسابي دريانوردي مي کنيد، اما در راه برگشت ممکن است بفهميد آنچه در پي اش بوده ايد در درون خودتان است. بتهوون، همان طور که همه مي دانند، آخر سر کاملا ناشنوا شد. اين تحول اصالتي عميق و روحي آزادمنش در وجودش پروراند. سمفوني نهم را فقط با صداهايي که در سرش خانه کرده بود نوشت و رهبري کرد. در طول نخستين اجراي قطعه، پشت به جمعيت ايستاده بود تا ارکستر را رهبري کند. وقتي اجرا تمام شد، بايد برمي گشت تا ببيند حضار دارند کف مي زنند يا هو مي کنند. نه تنها تشويق مي کردند، بلکه اشتياق و هلهله شان چنان اوج گرفته بود که پليس وين را خبر کردند تا دوباره نظم و آرامش را برقرار کند.