شعر پوياي فارسي صدها فرسنگ فراتر از مرزهاي جغرافيايي ايران، کانون هاي زنده اي دارد که يکي از آنها استانبول يا قسطنطنيه کهن است. در اين شهر در 1799 يوزف هامر، شرق شناس اتريشي، گنج غزل حافظ را کشف و از ديوان او ترجمه اي فراهم کرد که چشمه الهام گونه براي ديوان غربي شرقي او شد. توماس مان در توصيف اين ديوان گفته است: گوته پذيراي جهان بود و تاثيرگذار بر آن. انگلستان، فرانسه، ايتاليا و شرق به او الهام بخشيدند و از اين راه ميراث معنوي خود را در آثار او به تجلي درآوردند. اين دم و بازدم گوته بود با جهان؛ داد و ستدي که حاصل آگاهي بر مکتب خودي و وامداري در قبال انديشه ديگران بود. از اين منظر بايد ديوان او را نمونه زنده ادبيات جهاني دانست. مجموعه حاضر، تفسيري بر شعرهاي شاخص ديوان اين شاعر کلاسيک آلماني است با تمرکزي بيشتر بر الهامي که از سعدي، حافظ، مولانا و قابوس نامه گرفته است.