غالبا مي گويند ايمانوئل کانت بزرگ ترين فيلسوف از زمان يونان باستان است. مسلما [فلسفه ي] او طي دويست سال گذشته سلطه اي تام وتمام داشته است، بدين معنا که تأثيرش همه جا ديده مي شود، هرچند امروزه اندک اند فيلسوفاني که به معناي اخص کانتي شمرده شوند. به علاوه، اين تأثير بر حوزه هاي مختلف فلسفه از جمله معرفت شناسي، متافيزيک، فلسفه ي علم، زيباشناسي، اخلاق، سياست، دين و تاريخ سايه افکنده است. نقد قوه ي حکم، که نزديک اواخر قرن هجدهم و در ميانه ي دهه ي ششم حيات کانت نوشته شده، به طرقي مهم و مدون به همه ي اين موضوعات مي پردازد. با اين همه، اين کتاب تا همين اواخر ناديده گرفته مي شد و حتي در اين روزگار نيز که تا حدودي در کانون توجه قرار گرفته غالبا به شکل گزينشي خوانده و تدريس مي شود. اين کتاب مقدمه اي است بر نقد قوه ي حکم، اما براي خوانندگاني نوشته شده که با فلسفه و تاريخ انديشه ها کمابيش آشنايند. هدف همانا شرح کليت نقد قوه ي حکم است، البته شرحي که نه تقليل گرايانه است و نه باب روز و اين اثر را، همان گونه که هست، در بستر کليت فلسفه ي کانت جاي مي دهد.