علي اسفندياري با نام هنري نيما يوشيج، بنيان گذار و پدر شعر نوي فارسي و داستان نويس و نمايش نويس شهير ايراني است که عمده ي شهرتش، درخشش نام او به عنوان شخصي است که قالب هاي سنتي و کهن اشعار پارسي را در فضايي که هيچ پيشرفتي براي شعر تصور نمي شد، به چالش کشيد و صفحه اي جديد در کتاب ادبيات و شعر ايراني گشود. واضح است که وي مدت زمان زيادي را براي خلق اين قالب سپري کرد و مثل تمام نوآوران جهان، مخالفان و موافقان خود را داشت. نيما براي رسيدن به اين قالب، مرحله به مرحله با جايگزين کردن متغييرها سبک جديدي را ابداع کرد که از شجاعت فکري و قلم او ناشي مي شد. وي ابتدا به سرودن در قالب و معناي سنتي پرداخت؛ سپس سرودن درقالب شعر کهن با مضامين نو را در پيش گرفت و نهايتا از دل قالب هاي کهن، فرزند شعر نو را که هم در سبک و هم در مضمون جديد بود به ادبيات ايران معرفي کرد. نيما شاعري پرکار و فعال بود که اشعار زيادي را طي ساليان فعاليت هنري از خود بر جا گذاشت اما پس از وفاتش، اين آثار به صورت پراکنده موجود بود و برخي از اشعار دست نويس وي مفقود شد. لذا سيروس طاهباز، نويسنده و مترجم بزرگ کشور که از شيفتگان نيما يوشيج محسوب مي شود، کار جمع آوري آثار او را در کنار چند تن از نزديکان نيما برعهده گرفت و سرانجام مجموعه ي کامل اشعار نيما يوشيج را با همکاري انتشارات نگاه، منتشر ساخت. از دفاتر مشهور اين مجموعه مي توان به اميد پليد، گل مهتاب، خواب زمستاني، من لبخند، مرغ غم، چشمه ي کوچک، از ترکش روزگار، خانواده ي سرباز، مثنوي رنگ پريده، پانزده سال گذشت و خوشي من اشاره کرد.