ديوان شمس تبريزي که با نام هاي ديگري مانند ديوان کبير يا کليات شمس تبريزي نيز شناخته مي شود، يکي از پنچ اثر جلال الدين محمد بلخي است که به جز مثنوي مولانا، ديگر اشعارش را شامل مي شود. سلسله ي مولويه و خاندان مولانا اين کتاب را ديوان کبير مي خوانند اما به دليل اينکه مولانا در جاي جاي اين کتاب از شمس تبريزي، مراد خويش نام مي برد، به غزليات شمس معروف شده است. کساني که واقعا به شعر علاقه مند هستند و مي خواهند از اشعاري ناب لذت ببرند ، پيشنهاد ما خواندن “غزليات مولانا” است. مخصوصا “غزليات ديوان شمس تبريزي” يا “ديوان کبير”. اما قطعا خواندن کتابي به حجم “ديوان کبير مولانا “کاري بس سخت و سنگين است، چرا که ما در اين ديوان با کلي اشعار عالي، خوب، متوسط و ابياتي تکراري روبرو هستيم که گويا تعدادي از اين اشعار نيز متعلق به “حضرت مولانا” نيستند. همه ي اين ها مي تواند دليلي بر انصراف خيلي ها از مطالعه ي اين ديوان حجيم باشد. اما کتاب “گزيده ي غزليات شمس تبريزي” اين مشکلات را حل کرده است. اکنون اگر کسي تمايل دارد که يک مجموعه ي خوب از “غزليات مولانا” را داشته باشد که جاي ابيات و اشعار تکراري و يا شعرهايي که سراينده ي آن شخص ديگري است در آن خالي باشد، پيشنهاد ما رفتن به سراغ کتاب “گزيده ي غزليات شمس تبريزي” است. مهمترين سطح در غزليات مولانا، سطح فکري آن است، که از ويژگي هاي مهم در اين سطح مي توان به شادي گرايي، عرفان حماسي، واقعيت نمايي، وحدت وجود، مرگ ستايي و خاموشي دوستي اشاره کرد. از سطح زباني اين اشعار زيبا نيز مي توان گستردگي اوزان، خلاقيت در استفاده از قافيه، بسامد بالاي برخي از واژه هاي محوري و تازه گرايي در کنار کهنه گرايي و… را نام برد. علاوه بر تمام اين گفته ها سطح ادبي “غزليات ديوان شمس” ويژگي هاي تکرار شونده اي چون نمادگرايي، تصاوير پارادوکسي و کثرت تلميح و… را داراست.