کتاب اگزيستانسياليسم و اصالت بشر، اثري فلسفي نوشته ي ژان پل سارتر است که در سال 1946 به چاپ رسيد. سارتر به منظور تصحيح سوءبرداشت هاي رايج درباره ي تفکرات خود، پذيرفت تا در 29 اکتبر 1945 در پاريس سخنراني کند. هدف ذکر نشده ي سخنراني سارتر، تشريح فلسفه ي خود به عنوان فُرمي از «اگزيستانسياليسم» بود؛ واژه اي که در آن زمان بسيار مورد بحث قرار مي گرفت. متن منتشر شده از اين سخنراني او خيلي زود به يکي از سنگ بناهاي اگزيستانسياليسم تبديل گشت و نام سارتر را در سطحي بين المللي مطرح کرد. مفهوم «آزادي» در کانون تفکرات سارتر قرار دارد. انسان به عقيده ي سارتر، در جهاني پوچ و خالي از معنا زاده مي شود و در ابتدا، هيچ است. اين موجود سپس از طريق تصميم هايي که آزادانه مي گيرد، ذات، خويشتن و وجود خود را مي سازد. سارتر بيان مي کند که اگر مرگ، حتمي نبود، انسان هيچوقت پاياني بر خود نمي ديد. در نظر سارتر، انتخاب مختلف ما، مهر تأييدي است بر ارزش چيزي که انتخاب مي کنيم.